Οφείλω την αγάπη μου στην κλασική μουσική σε ένα έργο.
Θα πρέπει να ήμουν δώδεκα ετών όταν, εξερευνώντας την μικρή δισκοθήκη του σπιτιού, ανακάλυψα ένα γαλάζιο κουτί που περιείχε κάμποσους δίσκους με μουσική Τσαϊκόφσκι, παιγμένη από Κάραγιαν και Φιλαρμονική Βιέννης. Ο πρώτος δίσκος που έβαλα να ακούσω ήταν το Πρώτο Κοντσέρτο για Πιάνο. Σολίστ, ο Σβιατοσλάβ Ρίχτερ.
Θα πρέπει να ήμουν δώδεκα ετών όταν, εξερευνώντας την μικρή δισκοθήκη του σπιτιού, ανακάλυψα ένα γαλάζιο κουτί που περιείχε κάμποσους δίσκους με μουσική Τσαϊκόφσκι, παιγμένη από Κάραγιαν και Φιλαρμονική Βιέννης. Ο πρώτος δίσκος που έβαλα να ακούσω ήταν το Πρώτο Κοντσέρτο για Πιάνο. Σολίστ, ο Σβιατοσλάβ Ρίχτερ.
Δυσκολεύομαι να περιγράψω τα συναισθήματα που με κατέκλυσαν στο άκουσμα αυτής της μουσικής. Ήταν σαν ένας πρωτόγνωρος κόσμος ήχων και αισθημάτων να εισέβαλε μέσα μου καταλαμβάνοντας πλήρως το είναι μου. Δεν ξέρω πόσες δεκάδες ή εκατοντάδες φορές άκουσα από τότε εκείνον το δίσκο. Γεγονός πάντως είναι ότι, λίγο μετά το παρθενικό εκείνο άκουσμα, μου γεννήθηκε η επιθυμία να παίξω το έργο, είχα μάλιστα το θράσος να ζητήσω απ’ τον πατέρα μου να αγοράσει τις νότες! Έκτοτε, άκουγα πάντοτε το έργο παρακολουθώντας τις νότες, έφτασα δε στο σημείο να γνωρίζω όλο το έργο απ’έξω – θα μπορούσα να γράψω από μνήμης το μέρος του πιάνου. Φυσικά, δεν κατάφερα να παίξω το έργο. Λίγα ήταν τα σημεία του που μπορούσα να τιθασεύσω. Αλλά η παρουσία του Κοντσέρτου στη ζωή μου νομίζω ότι υπήρξε καθοριστική για την έλξη που έκτοτε ένιωσα προς τη μουσική και δη προς το πιάνο αλλά και την μετέπειτα πορεία μου.
Θυμάμαι πως έβρισκα το μέρος του πιάνου τόσο απίθανα γραμμένο, τόσο εντυπωσιακά δύσκολο, τόσο όμορφο, ώστε η όποια, ατελής και αφελής, προσπάθειά μου να συλλαβίσω τις νότες στο πιάνο, μου γεννούσε μέγα ενθουσιασμό.
Σίγουρα, ήταν η πρώτη του βίου αληθινή γνωριμία με το Ωραίο αλλά και η πρώτη στη ζωή αφύπνιση του συναισθηματικού κόσμου. Μεγάλη υπόθεση!
Μέχρι σήμερα, στο άκουσμα των εναρκτήριων επιβλητικών συγχορδιών του πιάνου (Allegro ma non troppo e molto maestoso), νιώθω την ίδια με τότε πλημμυρίδα συναισθημάτων, μαζί και μια κάποια κρυφή νοσταλγία για τα παιδικά χρόνια και τα παρθενικά ακούσματα που τα αγκάλιασαν.
Θυμάμαι πως έβρισκα το μέρος του πιάνου τόσο απίθανα γραμμένο, τόσο εντυπωσιακά δύσκολο, τόσο όμορφο, ώστε η όποια, ατελής και αφελής, προσπάθειά μου να συλλαβίσω τις νότες στο πιάνο, μου γεννούσε μέγα ενθουσιασμό.
Σίγουρα, ήταν η πρώτη του βίου αληθινή γνωριμία με το Ωραίο αλλά και η πρώτη στη ζωή αφύπνιση του συναισθηματικού κόσμου. Μεγάλη υπόθεση!
Μέχρι σήμερα, στο άκουσμα των εναρκτήριων επιβλητικών συγχορδιών του πιάνου (Allegro ma non troppo e molto maestoso), νιώθω την ίδια με τότε πλημμυρίδα συναισθημάτων, μαζί και μια κάποια κρυφή νοσταλγία για τα παιδικά χρόνια και τα παρθενικά ακούσματα που τα αγκάλιασαν.
2 comments:
Άραγε όλα είναι θέμα συγκυριών, τύχαιότητας, απροσδιοριστίας; Αν δεν έβρισκες τυχαία αυτόν τον δίσκο, δεν θα είχες εξίσου αγαπήσει την κλασική μουσική; Αλήθεια, πόσο τυχαίες είναι αυτές οι κρίσιμες στιγμές τη ζωή του καθενός μας; Είναι τυχαίες η μυστικά προσδιορισμένες, από ένα αόρατο χέρι που πάντοτε στοργικά (ή όχι πάντοτε, αυτό ανοίγει άλλες μεγάλες συζητήσεις) μας καθοδηγεί; Μήπως υπάρχει κάποιος άλλος, κάποιος ριζικά Άλλος που στέκεται δίπλα μας, που δεν τον γνωρίζουμε κι όμως είναι πλάι μας; Τέλος αν άργε στα χέρια σου έπεφτε από τη δισκοθήκη του σπιτιού σου όχι αυτός ο δίσκος, αλλά η Μαντουβάλα του Καζαντζίδη, σήμερα θα έγραφες για το τρίχορδο μπουζούκι;
Αγαπητέ/ή φίλε/η,
καταρχάς ευχαριστώ για το όμορφο σχόλιό σου. Φυσικά δεν έχω καμιά απάντηση στα πέντε ερωτήματα που θέτεις. Διαβάζοντας, πάντως, τα όσα λες περί του "Άλλου", μου ήρθαν στο νου εκείνοι οι στίχοι του T.S. Eliot, από την Έρημη Χώρα. Τους αντιγράφω -σίγουρα θα σου αρέσουν:
"Who is the third who walks always beside you?
When I count, there are only you and I together
But when I look ahead up the white road
There is always another one walking beside you
Gliding wrapt in a brown mantle, hooded
I do not know whether a man or a woman
—But who is that on the other side of you?"
Να είσαι καλά!
Post a Comment