Βρήκα λίγο χρόνο σήμερα το απόγευμα, μετά από κάμποσο καιρό, και άκουσα σε τρεις διαφορετικές εκτελέσεις το adagio από το 23ο Κοντσέρτο για Πιάνο του Μότσαρτ. Οι σολίστες: Χόροβιτς, Κόκσις, και Αλίθια ντε λα Ρότσα.
Και οι τρεις παίζουν υπέροχα, αλλά απ’ τις τρεις με κέρδισε αμέσως η τρίτη: Η De Larrocha είχε ήχο βαθιά εκφραστικό, και μια απαλή μουσικότητα που ταίριαζε τόσο με αυτήν την μουσική. Νόμιζα ότι "ειδικευόταν" στην Ισπανική μουσική αλλά να που ο Μότσαρτ της είναι εξαιρετικός, αν κρίνω τουλάχιστον από αυτό που άκουσα.
Αυτό το μέρος είναι τόσο όμορφο, τόσο μαγευτικά όμορφο.
Δεν βρίσκω λόγια...
1 comment:
Γιατί δεν γράφεις όλα τα κείμενα στα αγγλικά (και όχι μόνο τους τίτλους όπως κάνεις μέχρι τώρα); Ίσως έτσι να επικοινωνήσεις και με περισσότερους ανθρώπους που έχουν ιδιαίτερη αγάπη για την μουσική που αρέσει και σε σε σένα και που φαίνεται ότι στην Ελλάδα σπανίζουν.
Post a Comment