Nikolai Lugansky in Athens! (Rach 2)

Τι αξέχαστη εμπειρία! Να ακούσω στο Μέγαρο Μουσικής έναν πιανίστα που τόσο αγαπώ, και μάλιστα, να μου δοθεί η ευκαιρία να τον γνωρίσω μετά και να πούμε και δυο κουβέντες... Δεν θα έχανα για τίποτα μια τέτοια ευκαιρία! Δεν θέλω να πω πολλά για την ερμηνεία του Λουγκάνσκυ στο 2 Ραχ – μια παρατήρηση μόνο: η τεράστια δυσκολία του έργου είναι πως, έχει παιχτεί καλά τόσες φορές, από τόσους καλούς πιανίστες, ώστε μια ακόμα απλώς «καλή» ερμηνεία δεν σημαίνει και πολλά πράγματα! Αλλά αυτό που άκουσα χθες δεν ήταν απλώς μια «καλή» ερμηνεία – ήταν κάτι εξαιρετικό. Ένας ήχος πλούσιος, δίχως υπέρ το δέον παραχωρήσεις στο συναίσθημα, στιβαρός και τρισδιάστατος, τεχνική εντυπωσιακή.
Είχε την τύχη να τον συνοδεύει μια εκπληκτική ορχήστρα – η Φιλαρμονική της Αγίας Πετρούπολης με Γιούρι Τεμιρκάνοφ. (Στο δεύτερο μέρος έπαιξαν την «Λίμνη των κύκνων» και ήταν πραγματικά εντυπωσιακοί).

Ο Λουγκάνσκυ είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση. Μοιάζει εξαιρετικά κλειστός και συνεσταλμένος άνθρωπος (είχα την ευκαιρία να επιβεβαιώσω αυτή μου την αίσθηση προχθες, στα καμαρίνια του Μεγάρου). Αλλά ο ήχος του έχει μια εσωτερική ένταση που λειτουργεί σαν έκρηξη ηφαιστείου και καθηλώνει τον ακροατή. Να πω επίσης πως μου έδωσε την εικόνα ενός ιδιαίτερα απλού και σεμνού ανθρώπου, πράγμα όχι τόσο σύνηθες για καλλιτέχνες του δικού του βεληνεκούς.
Τον πρωτοάκουσα στα Proms στο Λονδίνο, έπαιξε το 2ο Κοντσέρτο Προκόφιεβ, και με είχε καταπλήξει. Προτείνω σε όποιον ποτέ διαβάσει αυτές τις γραμμές, την ερμηνεία του στο 3ο Κοντσέρτο του Ραχμάνινοφ και τις Σπουδές του Σοπέν.

Πολύ συγκινήθηκα για την ευκαιρία που μου δόθηκε να ακούσω ζωντανά το παίξιμο του Λουγκάνσκυ. Μπορώ δε να πω ότι περισσότερο με συγκίνησε η εμπειρία της παρουσίας του παρά η ποιότητα της ερμηνείας του...

Τόσα χρόνια ακούω ακούραστα αυτά τα έργα, οι νότες των οποίων είναι «σκαναρισμένες» μέσα μου, αποτελούν μέρος της μουσικής μου «ταυτότητας», εάν υπάρχει τέτοιο πραγμα... Τόσες και τόσες φορές με έχουν συντροφεύσει μυστικά, τόσες φορές έχουν "κινήσει" τον συναισθηματικό μου κόσμο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως, όταν ήμουν στον στρατό, τις ατελείωτες ώρες της σκοπιάς σιγοτραγουδούσα, για να περάσει γρηγορότερα η ώρα, ολόκληρα τα κοντσέρτα αυτά - απ' την πρώτη νότα ως την τελευταία!...

Είναι κρίμα που δεν κατάφερα να παρακολουθήσω τις άλλες δύο συναυλίες με τα Κοντσέρτα του Ραχμάνινοφ. Ειδικά το 1ο Κοντσέρτο θα ήθελα πολύ να το ακούσω παιγμένο από τον εξαιρετικό Γιώργο Λαζαρίδη (με τον οποίο ήμουν συμφοιτητής στο RCM).

Αλλά δεν κατάφερα να πάω... Τίποτε δεν είναι εύκολο εάν έχεις τρία μικρά παιδιά!