Έδωσα ένα ρεσιτάλ πιάνου προ ημερών όπου έπαιξα, μεταξύ άλλων, μια σονάτα του Μότσαρτ (σε λα ελάσσονα, Κ331). Για άλλη μια φορά ένιωσα να με πολιορκεί αυτή η δυσερμήνευτη διαφορετικότητα που χαρακτηρίζει το έργο του. Είναι ενδεικτικό – και αυτό θα ήθελα να καταγράψω ως παρατήρηση- ότι ενώ είχα (σε γενικές έστω γραμμές) άποψη για το παίξιμό μου όσον αφορά τους άλλους συνθέτες που ερμήνευσα στο ρεσιτάλ, με τον Μότσαρτ ένιωθα μια πλήρη αδυναμία να σταθμίσω εάν το παίξιμό μου ήταν περισσότερο ή λιγότερο επιτυχές. Σαν να μου έλειπαν τα οποιαδήποτε κριτήρια στάθμισης της ίδιας της ερμηνείας μου. Στο μυαλό μου, ένα κενό, η μουσική του μου ξεφεύγει σαν "πεταλούδας τίναγμα", που λέει ο ποιητής. Μένω πάντα με την απορία.
Γιατί άραγε; Τί είναι αυτό που κάνει την μουσική που έγραψε ο άνθρωπος αυτός τόσο μυστηριώδη, την ερμηνεία της τόσο ριψοκίνδυνη και ανασφαλή;
Δεν έχω απάντηση, ως συνήθως.
No comments:
Post a Comment