Άκουσα σήμερα (στο αυτοκίνητο όπως πάντα – μοιάζει να είναι το μόνο μέρος όπου μπορώ πλέον να ακούω μουσική!) τον Marc-Andre Hamelin να παίζει Alkan· συγκεκριμένα, ο δίσκος περιέχει το Κοντσέρτο για σόλο πιάνο και το έργο Troisieme recueil de chants, και τα δύο του Γάλλου συνθέτη.
Βρήκα το εξώφυλλο του δίσκου (της Hyperion) αισθητικά ιδιαίτερα απωθητικό – μια αποκρουστική εικόνα που, νομίζω, προδιαθέτει πολύ αρνητικά και, πάντως, δεν κατανοώ τους λόγους της ύπαρξής της.
Βρήκα το εξώφυλλο του δίσκου (της Hyperion) αισθητικά ιδιαίτερα απωθητικό – μια αποκρουστική εικόνα που, νομίζω, προδιαθέτει πολύ αρνητικά και, πάντως, δεν κατανοώ τους λόγους της ύπαρξής της.
Το πρώτο που εντυπωσιάζει τον ακροατή του Κοντσέρτου για σόλο πιάνο είναι η υπερβατική τεχνική δυσκολία του. Το δεύτερο, η υπερβατική ...ευκολία με την οποία ο Hamelin υποτάσσει όλο αυτό το πελώριο υλικό. Δεν είναι υπερβολή, νομίζω, να λεχθεί πως ο Marc-Andre είναι από τους πολύ μεγάλους πιανίστες της εποχής μας, σε επίπεδο δε δεξιοτεχνίας μπορεί να συγκριθεί ίσως μόνο με τον Arcadi Volodos ή τον Kissin. Πέρα όμως από την εντυπωσιακή τεχνική άνεση του Hamelin, παρατήρησα πως ο ήχος του έχει όγκο και πλαστικότητα, οι τεχνικές δυσκολίες του έργου δεν θέτουν εμπόδια στις εκφραστικές δυνατότητες του πιανίστα και τις αντίστοιχες απαιτήσεις του έργου. Τί τεράστια αποθέματα ψυχικής και σωματικής αντοχής πρέπει να έχει κανείς για να μπορέσει να παίξει ενώπιον κοινού ένα τέτοιο έργο! Θα έλεγα πως είναι τέτοιος ο τεχνικός, ποσοτικός και χρονικός όγκος του έργου (μόνο το πρώτο μέρος διαρκεί περίπου μισή ώρα!) ώστε για να μπει κανείς στην περιπέτεια της εκμάθησής του θα πρέπει πολύ να το αγαπάει – ειδάλλως είναι μάταια η όποια απόπειρα.
Προσωπικά, δεν μπορώ να πω ότι το έργο του Alkan με κέρδισε απολύτως. Υπήρχαν οπωσδήποτε στιγμές πολύ αξιόλογες μουσικά· επίσης, το έργο είναι πιανιστικά ιδιαίτερα καλογραμμένο και θα είχα μεγάλη περιέργεια να δω τις νότες του.
Χριστούγεννα σε λιγότερο από μια βδομάδα! Δύσκολο να μην νιώσεις την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της γιορτινής προσδοκίας. Αλλά, ακόμα δυσκολότερο να ζήσεις την ατμόσφαιρα της προσδοκίας στην διάσταση της αληθινότητάς της. Μακρυά από εγκεφαλικά στερεότυπα και συναισθηματικές υπεκφυγές.
No comments:
Post a Comment