«Μεγάλες Παραστάσεις», ήταν ο τίτλος της εκπομπής που παρακολούθησα χθες, Κυριακή το μεσημέρι, από την ΕΤ-1.
Αγνοούσα την ύπαρξη αυτής της εκπομπής και αναρωτιέμαι πόσες έχω χάσει μέχρι σήμερα. Είναι, βλέπεις, τόσο ελάχιστες εκπομπές οι αφιερωμένες στην κλασική μουσική ώστε δεν υπάρχει η πολυτέλεια να χάνεις κάποια από αυτές!
Η (κατά βάση ιστορικού περιεχομένου) εισαγωγή του Αλέξη Κωστάλα ήταν προσεγμένη και ζωντανή στο ύφος της παρουσίασής της, απαλλαγμένη από κάθε ίχνος πόζας ή ακαδημαϊσμού. Το έργο που παρουσίασε ήταν το Κοντσέρτο για Βιολί και Ορχήστρα του Μπετόβεν, από μια συναυλία του Μεγάρου Μουσικής, με σολίστα τον Σίμο Παπάνα και την Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, με διευθυντή τον Βλαδίμηρο Συμεωνίδη.
Αγνοούσα την ύπαρξη αυτής της εκπομπής και αναρωτιέμαι πόσες έχω χάσει μέχρι σήμερα. Είναι, βλέπεις, τόσο ελάχιστες εκπομπές οι αφιερωμένες στην κλασική μουσική ώστε δεν υπάρχει η πολυτέλεια να χάνεις κάποια από αυτές!
Η (κατά βάση ιστορικού περιεχομένου) εισαγωγή του Αλέξη Κωστάλα ήταν προσεγμένη και ζωντανή στο ύφος της παρουσίασής της, απαλλαγμένη από κάθε ίχνος πόζας ή ακαδημαϊσμού. Το έργο που παρουσίασε ήταν το Κοντσέρτο για Βιολί και Ορχήστρα του Μπετόβεν, από μια συναυλία του Μεγάρου Μουσικής, με σολίστα τον Σίμο Παπάνα και την Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, με διευθυντή τον Βλαδίμηρο Συμεωνίδη.
Δεν έχω πρόθεση να γράψω εδώ «κριτική» στην συναυλία. Ούτε τις γνώσεις έχω, ούτε την απαραίτητη κατάρτιση για κάτι τέτοιο. Νομίζω, πάντως, ότι όποιος αποπειράται να γράψει μουσική κριτική θα πρέπει να στέκεται, κατ’αρχάς, με μεγάλο σεβασμό προς τον άνθρωπο ή τους ανθρώπους που αγωνίστηκαν, στο μέτρο των δυνατοτήτων τους, να κάνουν επί σκηνής, ό,τι καλύτερο μπορούσαν. Μόνο εάν έχεις την εμπειρία της έκθεσης σε κοινό, μονο εάν έχεις νιώσει το μέγεθος του άγχους να σε συνθλίβει, τότε μόνο μπορείς να έχεις πείρα της δυσκολίας με την οποία είναι αντιμέτωπος ο μουσικός, από την οποία και απορρέει ο δικός σου σεβασμός προς αυτόν. Είναι πολύ εύκολο να παρακολουθώ την συναυλία από την άνεση της πολυθρόνας μου και να εκφέρω ανέξοδα τις κρίσεις μου γι’ αυτό που άκουσα – δεν είναι έτσι;
Στο μουσικό μου ημερολόγιο, για να επανέλθω, θα ήθελα να καταγράψω μονάχα κάποιες σημειώσεις-εντυπώσεις μου απ’ αυτό που είδα και άκουσα.
Να πω ότι μου άρεσε πολύ ο ήχος του Παπάνα – τον βρήκα μεστό, ώριμο, δουλεμένο. Το έργο είναι εξαιρετικά δύσκολο αλλά ο σολίστ έμοιαζε να έχει τιθασεύσει το απαιτητικό μέρος του βιολιού, η δε ερμηνευτική του πρόταση μού φάνηκε άκρως πειστική. Ο μόνος ενδοιασμός μου (και έχω κατά νου το πρώτο μέρος) έγκειται στο tempo που επέλεξε ο μαέστρος: το βρήκα λιγάκι στατικό, σαν να εμπόδιζε την μουσική φράση να ελευθερωθεί με άνεση και φυσικότητα. Η ένδειξη του συνθέτη είναι allegro ma non troppo και το tempo που άκουσα μού φάνηκε λίγο σαν moderato! Το Rondo, συναρπαστικό κι αέρινο.
No comments:
Post a Comment