Έλειψα πολύ καιρό!
Είναι αλήθεια ότι ο χρόνος που μπορώ να διαθέσω στην ακρόαση μουσικής φαίνεται πως διαρκώς λιγοστεύει: οι οικογενειακές και επαγγελματικές υποχρεώσεις δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για τέτοιες κατ’ ιδίαν στιγμές.
Υπήρχε όμως ένας ακόμα λόγος...
Την περασμένη Τετάρτη είχα ένα ρεσιτάλ στον «Παρνασσό» και, για άλλη μια φορά, για είκοσι περίπου μέρες προ της συναυλίας, έζησα αυτήν την παράξενη ψυχική στάση απώθησης προς ό,τι έχει σχέση με μουσική. Δεν ήθελα να ακούσω ή να παρακολουθήσω απολύτως τίποτε! Πάντοτε πριν από συναυλίες μου συμβαίνει αυτό και ίσως οφείλεται στο διαρκώς αυξανόμενο άγχος που συσσωρεύεται μέσα μου όσο η κρίσιμη ημερομηνία γίνεται εγγύτερη. Ακόμα και τα έργα που πρόκειται να παίξω σιγά-σιγά αντιπαθώ – στο τέλος πρέπει να καταβάλω σημαντική ψυχική προσπάθεια για να αναστήσω μέσα μου την αγάπη που (φυσικά) τρέφω προς αυτά. Παράξενα πράγματα!
Αν κάποιος τύχει και διαβάσει ποτέ αυτές τις γραμμές και αισθάνεται πως έχει βιώσει αντίστοιχα αντιφατικά και παράδοξα συναισθήματα, τον παρακαλώ να καταθέσει και την δική του μαρτυρία εδώ - θα είναι μια παρηγοριά!
Έτσι, τώρα που η συναυλία τελείωσε, ελπίζω να μπορέσω να επανέλθω με την ίδια αγάπη στο μουσικό μου ημερολόγιο – τουλάχιστον μέχρι τον ερχομό κάποιας επόμενης συναυλίας...
Είναι αλήθεια ότι ο χρόνος που μπορώ να διαθέσω στην ακρόαση μουσικής φαίνεται πως διαρκώς λιγοστεύει: οι οικογενειακές και επαγγελματικές υποχρεώσεις δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για τέτοιες κατ’ ιδίαν στιγμές.
Υπήρχε όμως ένας ακόμα λόγος...
Την περασμένη Τετάρτη είχα ένα ρεσιτάλ στον «Παρνασσό» και, για άλλη μια φορά, για είκοσι περίπου μέρες προ της συναυλίας, έζησα αυτήν την παράξενη ψυχική στάση απώθησης προς ό,τι έχει σχέση με μουσική. Δεν ήθελα να ακούσω ή να παρακολουθήσω απολύτως τίποτε! Πάντοτε πριν από συναυλίες μου συμβαίνει αυτό και ίσως οφείλεται στο διαρκώς αυξανόμενο άγχος που συσσωρεύεται μέσα μου όσο η κρίσιμη ημερομηνία γίνεται εγγύτερη. Ακόμα και τα έργα που πρόκειται να παίξω σιγά-σιγά αντιπαθώ – στο τέλος πρέπει να καταβάλω σημαντική ψυχική προσπάθεια για να αναστήσω μέσα μου την αγάπη που (φυσικά) τρέφω προς αυτά. Παράξενα πράγματα!
Αν κάποιος τύχει και διαβάσει ποτέ αυτές τις γραμμές και αισθάνεται πως έχει βιώσει αντίστοιχα αντιφατικά και παράδοξα συναισθήματα, τον παρακαλώ να καταθέσει και την δική του μαρτυρία εδώ - θα είναι μια παρηγοριά!
Έτσι, τώρα που η συναυλία τελείωσε, ελπίζω να μπορέσω να επανέλθω με την ίδια αγάπη στο μουσικό μου ημερολόγιο – τουλάχιστον μέχρι τον ερχομό κάποιας επόμενης συναυλίας...
No comments:
Post a Comment