contemplating a possible piano recital program...

Μοιάζει να καταλήγω σε ένα πρόγραμμα που, συν Θεώ, θα παίξω κάπου τον επόμενο χειμώνα. Ήθελα εξαρχής να μην παίξω «μεγάλα» έργα αυτήν την φορά – σε διάρκεια εννοώ. Είναι κάποια μικρά κομμάτια που κατά καιρούς έχω μελετήσει για δική μου ευχαρίστηση και σκέφτηκα πως δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να τα παρουσιάσω κάποτε σε κόσμο…

Έτσι, η σκέψη μου είναι να παίξω στην αρχή μια σονάτα Μόταρτ, αυτήν σε λα ελάσσονα που τόσο αγαπώ. Είχα παίξει (ακριβέστερα, δοκιμάσει να παίξω...) πριν μια δεκαετία, αλλά, ως γνωστόν, με τα κλασικά έργα δεν «τελειώνεις» ποτέ – πάντα έχουν κάτι καινούριο να σου πουν, κάτι άδηλο να σου φανερώσουν, κάτι κρυφό να σου εκμυστηρευτούν. Μελετώ λοιπόν τον Μότσαρτ με μεγάλη αγάπη. Αλλά και με σαφή μέσα μου επίγνωση του ρίσκου που κρύβει αυτή η μουσική. Μου φαίνεται πως ποτέ δεν θα καταφέρω να παίξω καλά αυτό το έργο, αλλά επιμένω να προσπαθώ. Φαίνεται πως η αγάπη μου είναι μεγαλύτερη από τον φόβο μιας πιθανής αποτυχίας... Και η αγάπη έξω βάλλει τον φόβον - κάπως έτσι δεν το λέει;;

Τα κομμάτια που έχω κατά νου είναι: Σούμπερτ, Impromptu σε σολ ύφεσι, Ravel, Ondine (από τον Gaspard), εν συνεχεία τρία κομμάτια Rachmaninoff, (Etude, Prelude, Moment musical), τρία Prokofiev (from Romeo and Juliet), και, αν μπορέσω, τρεις μεταγραφές…

Ήδη παίζω τα έργα αυτά σε ένα μέτριο επίπεδο. Αλλά η απόσταση που χωρίζει το «άσχημα» από το «μέτρια» είναι ασυγκρίτως μικρότερη από αυτήν που χωρίζει το «μέτρια» από το «καλά». Που σημαίνει ότι έχω πολύ δρόμο μπροστά μου…