Άκουγα τις προάλλες την σονάτα του Μότσαρτ για δύο πιάνα σε ρε. (Σε μια ζωντανή ηχογράφηση με Ρίχτερ και Μπρίτεν). Πόση είναι η χαρά που αναβλύζει από το έργο αυτό! Αλλά σκεφτόμουν, καθώς άκουγα, πόσες εκφάνσεις της χαράς ξεπηδούν από τη σονάτα αυτή. Η χαρά εδώ, δεν είναι κάτι μονοσήμαντο, κάτι που προσλαμβάνει μία συναισθηματική μόνο «εκδοχή»· πολύ περισσότερο, η χαρά εδώ εκφράζεται ως καλειδοσκόπιο χρωμάτων, ως ηχητική πανδαισία, ως πληρότητα ζωής.
Και στο αριστουργηματικό τρίτο μέρος (allegro molto), η μελωδική λεπτότητα και ελαφράδα μιλά και πάλι για χαρά – στην πιο ανόθευτη μορφή της. Είχα διαβάσει κάπου πως ένα παιδί μπορεί να ερμηνεύσει Μότσαρτ καλύτερα από έναν μεγάλο. Δεν ξέρω αν αυτό είναι αλήθεια, αλλά στα σίγουρα, η μουσική του Αμαντέους έχει μιαν άπεφθη παιδικότητα που ίσως καλύτερα μπορεί να νιώσει ένα παιδί. Η χαρά της μουσικής του βρίσκεται στην γνήσια, την αληθινή αλλά συνάμα και ανεξήγητη παιδικότητά της.
Κοιτώντας το χαμόγελο ενός παιδιού μπορείς να καταλάβεις πολλά για τον Μότσαρτ...
1 comment:
Good words.
Post a Comment