Πήγα σε μια ωραία συναυλία την Δευτέρα το βράδυ στον «Παρνασσό». Δύο πολύ καλοί μουσικοί, ο Γιάννης Μιχαηλίδης στο πιάνο και ο Δημήτρης Γούζιος στο τσέλο, έπαιξαν ένα πρόγραμμα με θεματικό άξονα «Ρομαντισμός και Τανγκό».
Επρόκειτο για έναν ενδιαφέροντα συνδυασμό ρομαντικής μουσικής, μεταγραφών του τσελίστα γνωστών θεμάτων από την σύγχρονη μουσική και τον κινηματογράφο, και τανγκό του Πιατσόλα.
Ξεχωρίζω την αισθαντική ερμηνεία του δεύτερου μέρους της σονάτας του Ραχμάνινοφ καθώς και τον εσωτερικό παλμό του τελευταίου έργου, του Libertango – απ’ τα γνωστότερα έργα του Piazzola. Είχα την αίσθηση, πάντως, πως ορισμένες μεταγραφές του Γούζιου δεν «λειτουργούσαν» καλά – εγώ θα τις επεξεργαζόμουν αρκετά διαφορετικά εάν είχα το συγκεκριμένο υλικό.
Ξεχωρίζω την αισθαντική ερμηνεία του δεύτερου μέρους της σονάτας του Ραχμάνινοφ καθώς και τον εσωτερικό παλμό του τελευταίου έργου, του Libertango – απ’ τα γνωστότερα έργα του Piazzola. Είχα την αίσθηση, πάντως, πως ορισμένες μεταγραφές του Γούζιου δεν «λειτουργούσαν» καλά – εγώ θα τις επεξεργαζόμουν αρκετά διαφορετικά εάν είχα το συγκεκριμένο υλικό.
Η συνεργασία των δύο μουσικών ήταν καθ’ όλα άψογη – παίζουν χρόνια μαζί και αυτό συντελεί στην επίτευξη μιας βουβής εσωτερικής συνεννόησης που κατακτάται μόνο με τον χρόνο. Η συνεννόηση για την οποία μιλώ δεν έχει να κάνει μόνο με τον συγχρονισμό των οργάνων σε ζητήματα tempo· αφορά κυριώτατα στην κοινή ζύμωση του ήχου, στην μουσική σύγκραση της μελωδίας, στην κοινή βιωματική ενατένισή της. Αυτά κατακτώνται μόνο με τον χρόνο – δεν αρκούν οι πρόβες. Την κοινή αυτή συνεννόηση κρατώ κυρίως ως «δώρημα» της συναυλίας αυτής.
1 comment:
Αφορμή από το σχόλιο σου παίρνω για να γράψω κάτι άλλο. Υποθέτω, ότι η αίθοσα στην οποία έγινε συναυλία είχε κάποιον κόσμο, αλλά δεν ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Κι αυτό λέει πολλά ...για τον πολιτισμό στην Ελλάδα σήμερα. Σε μια πόλη των 4 εκ. κατοίκων, υπάρχουν ελάχιστες αίθουσες - συναυλιακοί χώροι για αυτό που ονομάζουμε κλασική μουσική. Και αυτές γεμίζουν με δυσκολία, όπως με δυσκολία γεμίζει πλέον το Μέγαρο Μουσικής και η Λυρική Σκηνή ...Δεν διαθέτουμε σύγχρονη αίθουσα Όπερας, δεν έχουμε Μέγαρο για Μπαλλέτο, δεν έχουμε παρά μόνο 1-2 αξιοπρεπείς χώρους για συναυλίες κλασικής μουσικής, το Τρίτο Πρόγραμμα είναι ένα περιθωριακό ραδιόφωνο, περιοδικά ευρείας κυκλοφορίας για την κλασική μουσική δεν υπάρχουν και στα δισκοπωλεία οι δίσκοι κλασικής μουσικής ξεπουλιούνται με 6,90 ...όλα αυτά κάτι δηλώνουν ... οι ερμηνείες πολλές ...και ξεφεύγουν από τα όρια ενός απλού σχολιασμού...
Post a Comment