... του Μότσαρτ βέβαια. Άκουγα χθες το δεύτερο μέρος και συνειδητοποίησα ότι ίσως αυτό να είναι από τα πρώτα μουσικά έργα που έχω ακούσει. Είχαμε στο σπίτι έναν δίσκο με θέμα την ζωή του Μότσαρτ (το μόνο που θυμάμαι είναι ότι αφηγητής ήταν ο Αλέξης Κωστάλας). Και εκεί, μεταξύ άλλων, άκουσα για πρώτη φορά ένα δίλεπτο απόσπασμα από το δεύτερο μέρος του κοντσέρτου. Αλλά, πράγμα όντως εντυπωσιακό, μέσα στα δυό λεπτά (της έναρξης), ο Μότσαρτ προλαβαίνει να χτίσει μια μελωδία τόσο πολυδιάστατη, ώστε έχεις την αίσθηση ότι η διάρκειά της πολλαπλάσιαζεται εσωτερικά. Και τι μελωδία είναι αυτή! Δεν υπακούει σε καμιά σύμβαση, αρνείται να κλειστεί σε φόρμες. Διαθέτει μια αυθυπαρξία ασυνήθιστη ακόμα και με τα δεδομένα του Αμαντέους.
No comments:
Post a Comment